Servet ve arzunun iç içe geçtiği Vegas’ın neon ışıklı genişliğinde, CasinoPlus adında bir kumarhane vardı; zenginler ve pervasızlar için bir sığınak. Yüksek oynayanlar arasında, simsiyah saçları ve delici mavi gözleriyle çarpıcı özelliklere sahip bir adam olan Türk işadamı Cem de vardı. Yönetim kurulu odasındaki becerisi ve kumarhane katındaki gizemli cazibesiyle tanınıyordu.
Bir akşam, kumar makineleri tıkırdarken ve rulet çarkı dönerken, Cem blackjack masasında bir kadın fark etti. Kuzguni saçları sırtından aşağı dökülüyor, gözleri zümrüt renginin büyüleyici bir tonuna bürünüyor ve vücudunu doğru yerlerden saran kırmızı elbisesiyle kıvrımlarını vurguluyordu. O Eva’ydı, şeytanı bile büyüleyebilecek bir gülümsemeye sahip İspanyol bir girişimci.
Cem onun masasına yaklaştı, gözleri onunkilerden hiç ayrılmıyordu. “CasinoPlus’ta oynamıyor musun?” diye sordu, sesi alçak, boğucu bir baritondu.
Eva güldü, gülüşü kadar baştan çıkarıcı bir sesti bu. “Doğru masayı, doğru oyunu bekliyorum,” diye cevap verdi, gözleri onunkilerdeydi. “Ve belki de doğru arkadaşı.”
Cem gülümseyerek elini uzattı. “Cem Yılmaz. Peki sen hangi oyunu arıyorsun Eva?”
Eva’nın parmakları Cem’in elini tutarken Cem’in parmaklarına değdi. “Buna kumar diyebilirsiniz Yılmaz Bey. Ben bir meydan okuma arıyorum.”
Sonraki birkaç gün boyunca Cem ve Eva kendilerini birbirlerine çekilmiş buldular. En iyi restoranlarda yemek yediler, sohbetleri ima ve vaatlerle doluydu. Bir akşam, Strip boyunca yürürken, Cem bir sokak lambasının altında durdu ve
